VİCDAN AZABI

       Küçükken annem bize küser günlerce konuşmazdı. Böyle zamanlarda gittiği yerlere bizi götürmez çok ama çok üzülürdüm. Şimdi çocuklarımla ne küs durabiliyorum ne de evde bırakarak ceza verebiliyorum.
       Kayra son zamanlarda beni fazlasıyla üzmeye başladı. Ergen olma yolunda hızla ilerlediği için çoğu kez sabır göstermeme rağmen zaman zaman sabrımın bittiği durumlarla da karşılaşabiliyorum. Özellikle dağınıklığı ve umursamazlığı beni çileden çıkarıyor. Hadi odasını dağıtmasını filan bir kenara bırakıyorum, kapıyı açık bırakıp gitmeler, ekmeği ortada bırakmalar. Ekmek olayına o kurumuş ekmekleri akşam yemeğinde önüne koyarak ya da sen at çöpe de günahı sana olsun diyerek çözüm bulmaya çalıştım. Bu çözümler zaman zaman fayda sağladı ama her yaptığına yöntem bulmak beni daha çok yordu:))
        Cumartesi günü arkadaşının doğumgünü vardı. Üstelik bu doğumgünü Kayra'ya göre ayarlanmıştı. Babası sabah derslerini yapması konusunda tembihledi. Çünkü biz çıkmadan kalkmış ve doğumgününe kadar çok vaktı vardı. Öğleye kadar kardeşiyle evde kaldılar. Öğlen eve geldim. Ortalığın dağınıklığı bir yana dersler de yapılmamış 5 saat öylece geçip gitmişti. Artık sinirlerimi tutamadım ve doğumgünü için izin vermedim. Arkadaşı iki kaç kez aradı hatta benimle konuşup beni ikna etmek istedi ama onunla da konuşmadım. Kayra'nın kuzu kuzu özür dilemelerine de aldırış etmedim. Kendisi de çok üstelemedi ve yatıp uyudu. Ben ise hüngür hüngür ağladım. Hem kıyamıyordum hem kızıyor hem de vicdan azabından ölüyordum.
         Akşama doğru uyandığında üzgün olduğumu (o kadar üzgündüm ki benim günümde mahvoldu), daha dikkatli davranması gerektiğini bu dağınıklık karşısında çok yorulduğumu ve benim gönlümü almak için yapması gerekenleri de uzun uzun anlattım. Umarım anlamıştır... Öpüşüp koklaştık ama kalbim hala üzgün...
         Eşimle bu durumu paylaştığımda "ceza vermeyecektin verdiysende arkasında duracaksın" dedi. Peki sizce ne yapmalıydım?